Microsoft word - multidrug resistance

Multidrug Resistance (MDR1) bij honden
(Overgevoeligheid voor geneesmiddelen bij Collies)
Wat is MDR1?
Bij de normale gezonde hond worden het hersenweefsel
en het centrale zenuwstelsel beschermd tegen de hoge
concentraties van giftige stoffen (zoals geneesmiddelen)
die in de bloedbaan circuleren. Het "Multidrug
Resistance gen 1" (het MDR1 gen) heeft een belangrijke
functie in de barrière tussen de bloedvaten en het
hersenweefsel. Het codeert het eiwit P-glycoproteïne
dat een onderdeel is van het membraan in de bloed-
hersen-barriëre. P-glycoproteïne zorgt ervoor dat allerlei giftige stoffen (onder andere
geneesmiddelen zoals Ivermectine) vanuit de hersencellen worden teruggevoerd in het
bloed.
Het verschijnsel "Ivermectine-overgevoeligheid bij Collies en Collie-achtigen" werd voor het
eerst beschreven in 1983. Ivermectine (een middel tegen parasieten) veroorzaakt
vergiftigingsverschijnselen in de hersenen bij een deel van de Collies. Dat gebeurt al bij
doseringen die één-tweehonderste deel zijn van de doseringen die bij andere honden tot
schade leiden. De dieren die het treft gaan vaak overmatig speekselen, ze gaan braken,
krijgen epileptiforme aanvallen, ze krijgen spijsverterings- en ademhalingsstoornissen en
kunnen in coma raken en zelfs overlijden.
Honden die aan overgevoeligheid voor Ivermectine lijden, blijken overgevoelig te zijn voor
een reeks van geneesmiddelen.
Een DNA test voor MDR1.
Dr. Katrina Mealey en haar collega's van het Department of
Veterinary Clinical Sciences van Washington State University
ontdekten dat overgevoeligheid voor Ivermectine wordt
veroorzaakt door een deletie (een verliesmutatie) in het gen voor
MDR1. De afwijking vererft autosomaal recessief, het mutante
alle wordt met "mdr1-1Δ" aangeduid. De dominantie van het
"normale" allel MDR1 over het mutante allel is niet volledig, er
zijn voorbeelden van heterozygote dieren (dragers) die gevoelig
blijken te zijn voor hoge doseringen van de stoffen die fataal
kunnen worden voor de dieren die homozygoot zijn voor het
afwijkende allel ("lijders").
In het mutante allel mdr1-1Δ zijn er zodanige fouten in de codering voor P-glycoproteïne
ontstaan dat dit resulteert in een eiwit dat zijn functie volledig is kwijtgeraakt. Momenteel
zijn er tenminste twintig geneesmiddelen bekend waarvan het bewezen is, dat de
hersencellen ertegen worden beschermd dankzij de werking van P-glycoproteïne. Van een
deel van die stoffen is bekend dat ze ook schade kunnen veroorzaken bij heterozygote
dieren (dragers), dieren die maar één mdr1-1Δ allel hebben.
De MDR1 DNA-test geeft drie mogelijke resultaten:
Uw hond is "vrij" (en heeft twee "gezonde" allelen: MDR1/MDR1). De hond zal bij gebruik
van risico-geneesmiddelen geen overgevoeligheidsreacties krijgen en, minstens zo
belangrijk, kan de afwijking niet doorgeven aan de volgende generatie.
Uw hond is "drager" (en heeft één "gezond" allel en een "defect" allel: MDR1/mdr1-1Δ). De
hond zal het mutante allel aan de helft van zijn nakomelingen doorgeven. Dragers kunnen
vergiftigingsverschijnselen krijgen bij toediening van een normale dosis loperamide
(Imodium ®), en van een aantal geneesmiddelen tegen kanker of bij toediening van een hoge
dosis Ivermectin (meer dan 50 microgram per kilogram).
Uw hond is "lijder" (en heeft dus twee defecte allelen: mdr1-1Δ/mdr1-1Δ). Lijders geven het
afwijkende allel door aan al hun nakomelingen in de volgende generatie en krijgen
vergiftigingsverschijnselen bij toediening van risico-geneesmiddelen. Het zijn de dieren die
de overgevoeligheidsreacties in hevige mate vertonen.
"Risico-geneesmiddelen" voor overgevoelige honden.
In de literatuur wordt een aantal geneesmiddelen gemeld die overgevoeligheidsreacties
veroorzaken bij honden (met name bij Collies en Collie-achtige honden). Zodra een dier dat
aan overgevoeligheid lijdt medicatie nodig heeft, is het verstandig om de meest recente
versie van de lijst met "Risico-geneesmiddelen" te raadplegen. Het is te verwachten dat deze
lijst wordt uitgebreid naarmate er meer onderzoek wordt gedaan. Uit biochemisch
onderzoek blijkt dat het gen MDR1 een rol speelt bij tenminste vijftig verschillende
geneesmiddelen.
Het Veterinary Clinical Pharmacology Laboratory (VCPL) van het College of Veterinary
Medicine van Washington State University publiceert op haar webpagina de meest recente
ontwikkelingen in het farmacologisch onderzoek op het gebied van "Multidrug Resistance".
Voordat u geneesmiddelen toedient, kijk altijd eerst op deze webpagina van VCPL, zodat u
op de hoogte bent van de meest recente gegevens:
http://www.vetmed.wsu.edu/depts-VCPL/#Drugs
De lijst van 1 december 2005 omvat de "Problem Drugs", de geneesmiddelen waarvan is
aangetoond dat ze problemen veroorzaakten bij honden met de MDR1 mutatie:
(ter onderdrukking van de werking van het (celgroeiremmer, ter bestrijding van tumoren) (tegen parasieten zoals luizen, mijten en wormen) (celgroeiremmer, ter bestrijding van tumoren) (celgroeiremmer, ter bestrijding van tumoren) en de "Potential Problem Drugs", de geneesmiddelen die er ernstig van worden verdacht
dat ze problemen zouden kunnen veroorzaken bij honden die de MDR1 mutatie hebben:
(celgroeiremmer, ter bestrijding van tumoren) (celgroeiremmer, ter bestrijding van tumoren) (ter bestrijding van misselijkheid en braken) (celgroeiremmer, ter bestrijding van tumoren)
in de uropese literatuur wordt nog een aantal geneesmiddelen aan de lijst van "Problem
Drugs" toegevoegd:
(ter bestrijding van hartritmestoornissen) (remt ontstekingen en onderdrukt allergische reacties) (ter onderdrukking van allergische reacties) (antibiotica, ter bestrijding van infecties)
Rassen die risico's lopen.
Overgevoeligheid voor bepaalde geneesmiddelen werd voor het eerst vastgesteld en
beschreven bij Collies (Schotse Herdershonden). Oorspronkelijk werd de afwijking aangeduid
als "Ivermectine overgevoeligheid". Uit het onderzoek van de laatste jaren is gebleken dat
Ivermectine "slechts één van de geneesmiddelen" is die tot schade kunnen leiden.
Bovendien bleek dat deze erfelijke afwijking niet alleen bij de Collie voorkomt, maar verder
bij een hele reeks Collie-rassen.
Dr. Mark Neff en zijn collega's hebben aangetoond dat het mutante allel mdr1-1Δ moet zijn
ontstaan bij een hond die hoorde tot de vroegste ngelse schapendrijversrassen (de
"working sheepdogs"), vóór de oprichting van de stamboeken rond 1873. Vanuit die
basispopulaties werd het defecte allel ingebracht in de meeste moderne Collie-rassen en ook
in een aantal andere rassen.
Recent onderzoek toont aan dat driekwart van de
Collies in Amerika het allel mdr1-1Δ heeft (in
homozygote of in heterozygote vorm). Ongeveer
dezelfde frequenties worden in Frankrijk en in
Australië gevonden. We moeten aannemen dat dit
voor de Collies wereldwijd geldt.
Behalve bij de Collie en verwante rassen zoals de
Shetland Sheepdog (Sheltie), de Border Collie, de
Australian Shepherd, de Australian Cattledog en de
Old nglish Sheepdog, werd het mdr1-1Δ allel ook
aangetoond bij Duitse Herders,Zwitserse Witte
Herders, Langharige Whippets, Silken Windhounds en
bij een reeks van bastaarden met "collie-bloed".
In het verleden, toen de rassen ontstonden, werden er vaak dieren uit andere rassen
gebruikt om bepaalde kenmerken in het ras te verbeteren. In dat proces waarbij "gewenste
genen' werden ingebracht, was het natuurlijk onvermijdelijk dat allerlei ongewenste genen
mee over gingen van het ene naar het andere ras. We moeten er dan ook rekening mee
houden dat we het defecte allel voor "Multidrug Resistance" (mdr1-1Δ) ook bij andere,
geheel onverwachte rassen kunnen vinden.
Indien we overgevoeligheid voor geneesmiddelen aantreffen bij een ras dat in het verleden
"familiebanden" had met de oude ngelse "working sheepdogs" of misschien met een of
meer van de moderne Collie-rassen, is het verstandig om met de DNA-test te laten
controleren of de erfelijke variant van het MDR1 gen is het spel is. Mocht dat zo zijn, dan
hebt u in ieder geval een mogelijkheid om effectief tegen de afwijking te selecteren en die
daarmee uit uw lijn, en misschien wel uit het hele ras, kwijt te raken. Wat minstens zo
belangrijk is, indien het defecte allel in uw ras aanwezig blijkt te zijn, kunnen eigenaren van
huishonden voorkomen dat hun hond het slachtoffer wordt van geneesmiddelen die
rampzalig kunnen zijn voor dieren die het afwijkende allel hebben.
Fokkerijbeleid.
Bij rassen die met een zo ernstige erfelijke afwijking
te maken hebben, is het van belang te voorkomen
dat de erfelijke ziekte zich verder verspreidt in
volgende generaties. Dat betekent dat de fokkers
samen, en elk afzonderlijk, een beleid moeten
inzetten dat erop gericht is om de verspreiding
binnen het ras en binnen de lijnen tegen te gaan.
Zodra het duidelijk is dat binnen een ras een
erfelijke afwijking voorkomt, willen sommigen niets liever dan zo snel mogelijk alle dieren
uitsluiten die de "foute" erfelijke aanleg hebben.
Dat is niet altijd verstandig. In het verleden hebben we te vaak gezien dat er van een ras
zoveel dieren (en hele lijnen) werden uitgesloten, dat er daarna problemen ontstonden met
inteelt en met andere erfelijke afwijkingen. Zeker wanneer een afwijking veelvuldig
voorkomt is het van het grootste belang om als rasvereniging (als samenwerkende fokkers)
een beleid uit te stippelen waarbij het probleem in een aantal generaties wordt
teruggedrongen om het uiteindelijk helemaal kwijt te raken. Daarmee wordt zoveel mogelijk
van de erfelijke variatie van het ras behouden.
Met de beschikbaarheid van DNA-testen zoals de MDR1-test kan dat. lk dier met de defecte
erfelijke aanleg heeft daarnaast natuurlijk ook goede en belangrijke genen waarvan het de
moeite waard is die te behouden voor het ras. Bij de nakomelingen van een belangrijk
fokdier dat over het defecte gen mdr1-1Δ beschikt, kunnen we op zoek gaan naar waardige
opvolgers waarin de positieve eigenschappen van dat dier behouden blijven voor het ras.
We zullen dan, tijdelijk gebruik makend van dragers, de nakomelingen in volgende
generaties moeten testen om de vrije dieren op te sporen.
Door dragers alleen maar te gebruiken in combinatie met vrije honden wordt vermeden dat
er dieren worden geboren die aan de ernstigste vorm van overgevoeligheid lijden. Daarbij
moeten we natuurlijk wèl in gedachten houden dat ook de dragers (MDR1/mdr1-1Δ) niet
helemaal vrij zijn van problemen. r kunnen situaties ontstaan waarbij geneesmiddelen
moeten worden toegediend, die voor deze dieren gevaarlijk (kunnen) zijn. Het is dan ook van
belang, wanneer deze dieren geneesmiddelen nodig hebben, om de lijst met "Risico-
geneesmiddelen" te raadplegen.
Hoe kan ik mijn hond laten testen?.

Dr. Van Haeringen
Laboklin GmbH&
Laboratorium BV

Source: http://www.ducktollingretriever.be/gezondheid/multidrug_resistance.pdf