Naamloos 2

55. Al drieduizend jaar en meer is deze ziekte dus bij artsen bekend. En al drieduizend jaar en meer klopt de mensheid op de deur van de arts en vraagt om genezing. - Fortune, maart I937Nu is het de beurt aan kanker om een ziekte te worden die niet klopt voor hij ergens naar binnen gaat. Susan Sontag, Illness as Metaphor 56. Kanker daarentegen heeft een veel moderner imago. De kankercel is een desperate individualist, 'in alle mogelijke betekenissen een non-conformist', zoals chirurg-schrijver Sherwin Nuland zegt. Het woord metastasering, dat wordt gebruikt voor het zich verbreiden van de kanker naar andere plaatsen in het lichaam, is een curieuze combinatie van meta stasis, 'voorbij de stilte' in het Latijn, een losgeslagen, deels instabiele toestand die exemplarisch is voor de instabiliteit van de moderne tijd. Tuberculose doodde vroeger zijn slachtoffers door het pathologische wegvreten van een orgaan (de tuberculosebacil holt geleidelijk de long uit), terwijl kanker ons juist verstikt door organen vol te pompen met te veel cellen - de pathologie van het exces.
Kanker is een expansionistische ziekte die onze weefsels binnendringt, kolonies vestigt in een vijandig landschap, een toevluchtsoord zoekt in het ene orgaan en vandaar naar een ander trekt. Kanker leeft op het scherp van de snede, inventief, fel, territoriaal, sluw, defensief. Af en toe is het net of kanker óns leert om te overleven. Als we de confrontatie aangaan met kanker maken we kennis met een parallelle soort, die misschien nog wel sterker gericht is op overleven dan wij.
Dit beeld - van kanker als onze desperate, kwaadaardige, hedendaagse doppelgänger - is zo beklemmend omdat het in elk geval voor een deel waar is. Een kankercel is een verbazingwekkende, geperverteerde versie van een normale cel. Kanker is juist zo'n fenomenaal succesvolle indringer en veroveraar omdat hij gebruik maakt van eigenschappen die óns succesvol maken, als soort of als organisme.
63. In de negentiende eeuw werd kanker vaak gekoppeld aan beschaving. Artsen dachten dat kanker ontstond door het rusteloze jachten van het moderne leven. Daardoor ontstond er pathologische groei in het lichaam. Het verband was er, alleen klopte de causaliteit niet: de beschaving veroorzaakte geen kanker, maar verlengde het leven dusdanig dat kanker zich kon manifesteren. Dat we langer leven is zeker de belangrijkste factor bij de toename van het aantal kankergevallen in het begin van de twintigste eeuw, maar waarschijnlijk niet de enige factor.
122. Voor Farber was de ]immy-campagne een eerste experiment. De veldtocht tegen kanker, had hij gemerkt, had veel weg van een politieke campagne: er waren iconen voor nodig, mascottes en slogans, ook image was belangrijk, en naast de instrumenten die de wetenschap kon bieden waren ook ideeën uit de reclamesector belangrijk. Als een ziekte voor het politieke voetlicht moest worden gebracht, moest die in de markt worden gezet, net als een politicus of een product. Voor een ziekte in wetenschappelijke zin kon worden getransformeerd, was er eerst een politieke transformatie nodig.
205. De Laskerites zagen zich door het wegvallen van hun politieke steun gedwongen om de strategie voor hun kruistocht op heel andere leest te schoeien. Politieke druk achter de schermen zou plaatsrnaken voor rechtstreekse mobilisatie van het publiek. Achteraf gezien kwam die koerswijziging precies op het juiste ogenblik. Het succes dat met de Apollo was behaald, had weliswaar veel invloed op hoe de Laskerites hun project zagen, maar belangrijker was misschien nog wel de enorme verschuiving die het teweegbracht in hoe het publiek tegen wetenschap aankeek. Dat kanker kon worden bedwongen, net als de maan was veroverd, daar kon eigenlijk geen twijfel meer over bestaan. De Laskerites bedachten een toepasselijk woord voor deze analogie. Ze noemden het het 'maanschot' voor kanker.
208. Achteraf gezien is dat 'uitvergroot' wel een raak getroffen woord, alsof kanker een snaar raakte die in de psyche van een bezorgde bevolking al aan het trillen was gebracht. Als een ziekte zo sterk tot de verbeelding van een bepaald tijdperk spreekt, is dat vaak omdat spanning en angst al latent aanwezig zijn. Dat AIDS in de jaren tachtig zo'n grote impact had, kwam doordat het ging om een generatie die was geobsedeerd door seksualiteit en vrijheid, en SARS veroorzaakte paniek over mondiale verspreiding en besmetting in een tijd waarin het Westen nerveus reageerde op mondialisering en alles wat op ongewenste maatschappelijke contacten leek. De samenleving is de ultieme psychosomatische patiënt, die medische aandoeningen koppelt aan psychologische crises. Als een ziekte zo'n gevoelige snaar raakt, komt dat doordat die snaar al aan het trillen is gebracht door de geschiedenis.
224. Politieke revoluties, zegt de schrijver Amitav Ghosh, ontstaan vaak in de wandelgangen van het paleis, in de periferie van de macht: niet erbuiten, maar er ook niet helemaal binnen. Wetenschappelijke revoluties daarentegen ontstaan typisch in kelders, donkere krochten, ver van de dagelijkse wetenschappelijke praktijk. Maar een chirurgische revolutie moet ontstaan binnen tabernakel van de chirurgie, omdat de chirurgie een terrein is dat inherent verboden is voor buitenstaanders. Wie een operatiekamer wil betreden moet eerst ondergedompeld zijn in water en zeep en chirurgische traditie.
Wie de chirurgie wil veranderen moet chirurg zijn. 255. Saunders weigerde haar initiatief als gericht tegen kanker te zien. 'Terminale zorg: schreef ze, 'moet niet worden beschouwd als een apart en in wezen negatief onderdeel van de strijd tegen kanker. Het is niet slechts de fase vande nederlaag, moeilijk om over na te denken en onbevredigend om te moeten uitvoeren. In tal van opzichten zijn onze principes fundamenteel dezelfde als de principes waarop alle andere stadia van zorg en behandeling berusten, al is de beloning voor ons anders.' Ook dit was dus 'je vijand kennen'.
259. Kortom, zelfs met vrij ruime schattingen van het aantal gespaarde levens had nog geen vijf procent van de Amerikanen bij wie kanker was vastgesteld, en nog geen tien procent van het totale aantal mensen dat aan kanker zou sterven, baat gehad bij de vooruitgang in therapieën en screening. Cairns keek niet op van die lage uitkomst; sterker, geen enkele zichzelf respecterende epidemioloog zou ervan moeten opkijken. Nog nooit in de historie van de geneeskunde was een ziekte uitgeroeid louter door middel van een op behandeling gericht programma. Als je bijvoorbeeld naar de afname van de sterfte aan tuberculose kijkt, was die al ettelijke decennia vóór de komst van nieuwe antibiotica ingezet. Veel meer dan enig wondermedicijn hadden relatief onbejubelde veranderingen in de levensomstandigheden - betere voeding, behuizing en hygiëne, betere riolering en ventilatie – de sterfte aan tuberculose in Europa en de VS omlaag gekregen. Polio en pokken waren dankzij vaccinatie ook tot een minimum gereduceerd. Cairns schreef: 'De sterfte aan malaria, cholera, tyfus, tuberculose, scheurbuik, pellagra en andere plagen uit het verleden is in de VS bijna tot het nulpunt gedaald omdat de mensheid deze ziekten heeft leren voorkomen. inspanning op behandeling richten is een ontkenning van alles wat eraan vooraf is gegaan.' 308. Maar ondanks de duidelijke ernst van deze verslaving en de gevolgen die deze op de lange termijn heeft, worden er bij de consumptie van tabak vrij weinig hindernissen opgeworpen. Het percentage mensen dat rookt is tientallen jaren constant gebleven, maar begint in bepaalde demografische subgroepen weer te stijgen, en de fletse antirookcampagnes spreken niet meer aan. Er ontstaat een steeds bredere kloof tussen de dreiging en de reactie daarop. Het blijft een verbijsterend gegeven dat in Amerika - een land waar vrijwel elk nieuw middel wordt onderworpen aan strenge proeven om de carcinogeniteit ervan te bepalen, en waar al bij het geringste vermoeden van een verband met kanker publieke hysterie ontstaat en de media erbovenop springen - een van de krachtigste en meest voorkomende carcinogenen die we kennen overal op straat voor een paar dollar mag worden verkocht en gekocht.
340. 'Als een man sterft; schreef William Carlos Williams eens, 'dan is dat omdat de dood zijn verbeelding in bezit heeft genomen.' Die maand waarde de dood rond in de verbeelding van mijn patiënten, en het was mijn taak om hun verbeelding aan die dood te ontworstelen. Dat is een taak die vrijwel niet te beschrijven is, een operatie die veel meer precisie en gevoeligheid vereist dan snijden in een lichaam of het toedienen van medicijnen. Het is heel makkelijk om mensen hun verbeelding terug te geven door valse beloften te doen. Het is veel moeilijker om dat te doen met subtiele waarheden. Je moet uiterst voorzichtig doseren, en die dosering steeds weer iets bijstellen. Je vult een psychologische respirator met zuurstof. Te veel en de patiënt krijgt valse hoop en waanideeën. Te weinig en het zwakke vlammetje van de hoop dooft helemaal uit.
In zijn ontroerende verslag van de ziekte van zijn moeder beschrijft David Rieff, de zoon van Susan Sontag, een gesprek tussen haar en een prominente arts. Sontag had borstkanker overleefd, maar bleek nu myelodysplasie te hebben, een stoornis van het beenmerg die vaak overgaat in leukemie. Die myelodysplasie was veroorzaakt door de zware chemotherapie die ze voor haar borstkanker had gehad. De arts - Rieff noemt hem dokter A - was zonder meer pessimistisch. Er was geen hoop, zei hij botweg. En niet alleen dat: het enige wat haar te doen stond, was afwachten tot de leukemie haar zou overweldigen. Opties: geen. Zijn woord - het Woord - was onweerlegbaar, onwrikbaar, statisch. 'Zoals zoveel artsen; schreef Jeff, 'sprak hij tegen ons alsof we kinderen waren, maar zonder de zorgvuldigheid waarmee een verstandige volwassene die tegen kinderen praat zijn woorden kiest' . De barse onbuigzaamheid van die benadering en de arrogantie van dat Woord waren voor Sontag een zware klap. Dat alle hoop de bodem werd ingeslagen knakte haar, zeker omdat ze een vrouw was die met twee keer zoveel energie als een ander wilde leven en de wereld wilde inademen. Stilstaan stond voor haar gelijk aan dood zijn. Het kostte maanden voor ze een arts vond die een veeI evenwichtiger aanpak had, en bereid was tot onderhandelen met haar psyche. Natuurlijk had dokter A in strikt statistische zin gelijk. Uiteindelijk spatte een vrijwel onbehandelbare leukemie uit haar beenmerg, en nee, veel medische opties waren er niet. Maar Sontags nieuwe arts vertelde haar exact hetzelfde als de vorige zonder ooit de mogelijkheid uit te sluiten van een wonderbaarlijke remissie. Hij begon met standaardmedicatie, ging daarna over op experimentele middelen en uiteindelijk op palliatieve. Het was een zorgvuldig en kundig begeleid proces dat eindigde met verzoening met de aanstaande dood. Geen starre monoliet, maar een vloeiend proces. Statistiek zonder stasis. 367. In de strijd tegen kanker richtte de zoektocht zich nu naar binnen, op biologische processen en fundamentele mechanismen. En om een antwoord te vinden op deze vragen moeten ook wij onze blik naar binnen richten. We moeten teruggaan naar de kankercel.
371. Toch zijn er, wanneer ik tijdens 24-uursdiensten ondergedompeld word in het ziekenhuis, confronterende ogenblikken in het langzaam naar het duister verglijdende schemerlicht, die me doen beseffen welke verrassingen klinisch werk met zich meebrengt en hoe sterk je erbij betrokken kunt raken. Op een dag zitten we samen in de kamer van de Fellows, de specialisten in opleiding. Het is al laat in de avond, en het ziekenhuis om ons heen is stil geworden, afgezien van het metalige gekletter van bestek, want er komen nog karren met maaltijden langs. Buiten is de lucht zwaar. Zo meteen gaat het regenen. Met ons zevenen, en inmiddels hecht bevriend, stellen we lijsten op van patiënten voor de overdracht aan onze opvolgers. Dan begint Lauren van haar lijst hardop de namen voor te lezen van haar patiënten die in de twee jaar dat ze hier is geweest zijn overleden. Opeens valt haar iets in. Ze begint opnieuw, maar nu voegt ze aan elke naam een zin toe, als een soort grafschrift.
397. De wetenschap wordt vaak beschreven als een iteratief en cumulatief proces, een puzzel die stukje voor stukje wordt opgelost, waarbij elk stukje een paar wazige pixels bijdraagt aan een veel groter beeld. Maar een krachtige nieuwe wetenschappelijke theorie komt bepaald anders over. Dan vallen decennia van waarnemingen en gegevens in één keer op hun plaats en kristalliseren uittot een volmaakt geheel. De experimenten van Varrnus en Bishop hadden exact dat effect op de kankergenetica, Wat zij hadden aangetoond, en dat was cruciaal, was dat een voorloper van het kanker veroorzakende gen - Varmus noemde het het 'proto-oncogen' - een normaal gen was. Door chemische stoffen of straling teweeggebrachte mutaties veroorzaakten niet kanker doordat er genen van buitenaf in cellen werden ingebracht, maar door activering van endogene oncogenen. 'De natuur: schreef Rous in 1966, 'heeft een sardonisch gevoel voor humor.' En in de laatste les liet zijn virus die natuur in haar meest sardonische gedaante zien. Bijna zestig jaar lang had Rous' virus biologen op het verkeerde been gezet. Spiegelman was nog wel het treurigste geval geweest. Maar de verkeerde weg die al die tijd was bewandeld, had uiteindelijk toch naar de juiste bestemming geleid - van viraal src cellulair src vandaar naar proto-oncogenen, alomtegenwoordig in het genoom van de normale cel. Als de jagers uit het gedicht van Lewis Caroll uiteindelijk de ongrijpbare Snark te pakken krijgen, blijkt dat geen bizar beest te zijn, maar een van de jagers die ernaar op zoek was. Zo was het ook bij kanker gegaan. Kankergenen kwamen voor binnen in het menseijke genoom en lagen daar te wachten tot ze werden geactiveerd. We dragen zelf, in ons eigen lichaam, een dodelijke last mee. In 1989 kregen Varmus en Bishop voor hun ontdekking de Nobelprijs. Bij het banket in Stokholm greep Varmus terug op de literatuur die hij in een vorig leven had bestudeerd en las regels voor uit Beowulf, een episch gedicht waarin een held het monster Grendel verslaat. 'We hebben niet onze vijand, de kankercel, gedood, of hem in figuurlijke zin de armen of benen van het lijf getrokken: zei hij. 'Tijdens onze avonturen hebben we alleen maar een beter beeld gekregen van dat monster en hebben we zijn schubben en klauwen op een nieuwe manier leren beschrijven. Wat we nu weten is dat een kankercel, net als Grendel, een vervormde versie is van onszelf.' 421. Kankergenetici wisten al twee antwoorden op deze vraag. Ten eerste moeten de proto-oncogenen via mutatie worden geactiveerd, en mutaties komen zelden voor. Ten tweede moeten genen die als tumorsuppressor fungeren worden gedeactiveerd, maar van elke tumorsuppressor zijn er altijd twee, en dus zijn er voor dat deactiveren twee aparte mutaties nodig, en dat komt nog minder vaak voor. Vogelstein kwam met het derde antwoord, Het activeren of deactiveren van een gen, stelde hij, was maar een eerste schrede op de tocht naar oncogenese. Die tocht was lang en traag en vond plaats via tal van mutaties in vele genen en vele iteraties. Vanuit de genetica gezien zaten onze cellen niet op de rand van de afgrond van kanker, maar werden ze er in afzonderlijke, gefaseerde stappen heen gesleept.
425. De geneeskunde, ik heb het al eens gezegd, begint met het vertellen van verhalen. Patiënten vertellen verhalen om hun ziekte te beschrijven, artsen vertellen verhalen om een ziekte te begrijpen, De wetenschap vertelt zijn eigen verhaal om een ziekte te verklaren. Dit verhaal, over het ontstaan van kanker – over carcinogenen die mutaties veroorzaken in onze genen en zo cascades lossmaken in signaalpaden, met mutatie, selectie en onnatuurlijk overleven tot gevolg - is het meest inzichtelijke verslag over de geboorte van kanker dat we kunnen bieden.
433. De Italiaanse schrijver Primo Levi, die Auschwitz overleefde en pas na een barre tocht van negen maanden door een verwoest Duitsland zijn geboortestad Turijn wist te bereiken, heeft meer dan eens gezegd dat een van de meest dodelijke eigenschappen van het kamp was dat het alle gedachten aan een leven buiten dat kamp kon uitwissen. Iemands verleden en heden waren uiteraard weggevaagd - als je in Auschwitz zat, raakte je je geschiedenis, identiteit en persoonlijkheid kwijt - maar wat nog wel het beklemmends te was, was dat ook de toekomst werd uitgewist. Dat veroorzaakte, schreef Levi, een morele en spirituele dood die de status quo van de gevangenschap bestendigde. 448. Een stad van dradenIn Ersilia worden de relaties waarop het leven van een stad is gebaseerd aangegeven met draden. De inwoners spannen die van de hoeken van hun huis: wit of zwart of grijs of zwart met wit, al naar gelang de relatie, die er een kan zijn vanbloedverwantschap, handel gezag of beroep. Als de draden zo talrijk worden dat ze het lopen onmogelijk maken, vertrekken de inwoners; de huizen worden gesloopt. – Italo Calvino, Onzichtbare steden(.) Proto-oncogenen en tumorsuppressors zijn de moleculaire draaipunten van de cel, de poortwachters van de celdeling, en celdeling is zo'n essentieel element van onze fysiologie dat de genen en signaalpaden die dit proces coördineren aan vrijwel alle andere aspecten van onze biologie raken. In het lab noemen we dat de zes-stappen-tot-kanker-regel: maakt niet uit wat voor biologische vraag je stelt, over welk esoterisch onderwerp dan ook – wat hartfalen veroorzaakt, of waarom wormen oud worden of zelfs hoe vogels leren zingen - binnen zes genetische stappen zit je bij een proto-oncogen of een tumorsuppressor.
482. Doorgaans meten epidemiologen het risico op chronische, niet-overdraagbare ziekten door het gedraf van individuen te bestuderen. Maar kortgeleden hebben ze zich een heel ander soort vraag gesteld: is het mogelijk dat de ware aard van dat risico niet wordt bepaald door het gedrag van individuen, maar door dat van sociale netwerken?In mei 2008 keken Nicholas Christakis en James Fowler, twee epidemiologen uit Harvard, in het licht van die gedachte naar rookgedrag. Ze begonnen met het in kaart brengen van alle bekende relaties in Framingham – vrienden, buren, familie, broers en zussen, ex-partners, ooms, tantes, collega's. Uit dat netwerk kwamen bepaalde patronen naar voren. Een klein aantal mannen en vrouwen bevond zich in de kern van die netwerken. Laten we hen communicatoren noemen. Zij hadden tal van relaties met anderen. Anderen zaten aan de rand van een netwerk, met weinig en/ of vluchtige contacten. We noemen hen de solitairen. (…)De epidemie vna het roken kent eigenlijk eenzelfde verloop als metastasering bij kanker: de ene plek tast de andere aan en die weer een derde. 493. Uit de bacteriële proef van Bruce Ames blijkt niet dat asbest een mutageen is. Dat eerste komt omdat muizen veel carcinogene componenten van teer wegfilteren, en het tweede doordat asbest kanker veroorzaakt door een littekenvormende ontstekingsreactie in het lichaam. Bacteriën vertonen deze reactie niet en zijn dus 'immuun' voor asbest. In het recente verleden hebben twee controverses onverbiddelijk aangetoond dat er nog blinde vlekken zitten in de epidemiologie, In 2000 bleek uit de zogenaamde Million Women Study in Groot-Brittannië dat oestrogeen en progesteron, twee hormonen die vrouwen voorgeschreven krijgen om overgangsverschijnselen te bestrijden, het risico op het krijgen van en overlijden aan oestrogeen-positieve borstkanker sterk vergroten. Wetenschappelijk gezien is dat een blamage. Oestrogeen wordt door de test van Bruce Ames niet eens als mutageen aangewezen, en veroorzaakt bij lage dosering ook geen kanker bij dieren. Maar al sinds de jaren zestig bekend dat twee hormonen pathologische activatoren zijn van het ER-positieve subtype borstkanker. Verwijdering van de eierstokken, de ingreep die Beatson bedacht, brengt, gecombineerd met tamoxifen, remissie van de kanker teweeg doordat zo het oestrogeen wordt geblokkeerd, en dus is het heel logisch dat borstkanker kan ontstaan door het toedienen van exogeen oestrogeen. Met een beter geïntegreerde benadering van kankerpreventie, gebruikmakend van al bestaande inzichten in de kankerbiologie, zou dit effect te voorspellen zijn geweest, en dan was de noodzaak vervallen voor een studie waarbij een miljoen vrouwen betrokken was. Daarnaast had het ook nog eens duizenden vrouwen het leven kunnen redden.
496. Volgens een aantal onderzoekers is bij kankercellen, in elk geval bij leukemie, een soortgelijk proces gaande. Halverwege de jaren negentig kwam John Dick, een Canadese bioloog uit Toronto, met de hypothese dat ook bij menselijke leukemie sprake is van een kleine populatie cellen met deze eigenschap van eindeloze herhaling. Deze 'kankerstamcellen' vormen een hardnekkig reservoir, dat keer op keer kanker kan laten ontstaan. De meeste kankercellen worden met chemotherapie gedood, maar van deze stamcellen blijft een restant in leven omdat ze van nature meer weerstand hebben. Daarna regenereren ze en komt de kanker opnieuw tot leven. Op deze wijze verloopt de relaps die we na chemotherapie helaas nog vaak zien. Kankerstamcellen gedragen zich net als normale stamcellen doordat ze de genen en signaalpaden activeren die normale stamcellen onsterfelijk maken. Alleen zijn ze, anders dan normale stamcellen, niet meer in slaap te krijgen. Kanker probeert dus heel letterlijk om een regenererend orgaan na te doen, of misschien, en dat is nog wat enger, een regenererend organisme. De queeste van kanker naar de onsterfelijkheid is een afspiegeling van onze eigen queeste, een queeste die begraven ligt in onze embryo's en het vernieuwen van onze organen. Op een dag, als kanker in die zoektocht slaagt, komt daar een wezen uit voort dat veel volmaakter is dan de gastheer: een wezen dat begiftigd is met onsterfelijkheid en de drang om zich voort te planten. Je zou kunnen stellen dat de leukemiecellen die in mijn lab groeien, afkomstig van een vrouw die al drie decennia dood is, deze vorm van perfectie al hebben bereikt.
Als je deze redenering tot zijn logische eindpunt volgt, roept het vermogen van de kankercel om de normale fysiologie te imiteren, corrumperen en perverteren een sinistere vraag op: wat is 'normaal'? 'Kanker: zei Carla, 'is mijn nieuwe normaliteit: en misschien is kanker ook voor ieder van ons wel de nieuwe normaliteit en zijn wij allen voorbestemd tot een maligne einde. Er zijn landen waar het aantal mensen dat met kanker te maken krijgt onverbiddelijk stijgt, van een op de vier naar een op de drie en dan naar een op de twee. Zo wordt kanker inderdaad de nieuwe normaliteit, iets onvermijdelijks. De vraag wordt dan niet of bij leven deze onsterfelijke ziekte zullen tegenkomen, maar wanneer. 500. Het antwoord op deze vragen ligt ingebed in de biologische structuur van deze ongelooflijke ziekte. Kanker, hebben we ontdekt, is onverbrekelijk verbonden met ons genoom. Oncogenen zijn het resultaat van mutaties in essentiële genen die de groei van cellen reguleren. In deze genen vindt een accumulatie van genen plaats als het DNA wordt beschadigd door carcinogenen, maar ook door toevallige fouten bij het kopiëren van genen als de cel zich deelt. Het eerste is misschien te vermijden, maar het tweede is endogeen. Kanker is een verkeerd verlopende groei, maar die fout zit heel diep binnen in onszelf. We kunnen ons ontdoen van kanker in de mate waarin we ons kunnen ontdoen van de processen in onze fysiologie waarbij groei essentieel is: ouder worden, regenereren, herstel, voortplanting. De wetenschap belichaamt onze drang om de natuur te begrijpen; de technologie koppelt die drang aan onze wens om die natuur te beheersen. De geneeskunde is in wezen technologisch van aard, want hij komt voort uit het verlangen om het leven te verbeteren door daarin in te grijpen. De strijd tegen kanker vergt het uiterste van wat technologisch nog mogelijk is, omdat we willen ingrijpen in ons genoom. Het is onduidelijk of een ingreep die onderscheid maakt tussen maligne en normale groei wel mogelijk is. Misschien kunnen we kanker, dat vechtlustige, vruchtbare, invasieve, zich razendsnel aanpassende spiegelbeeld van onze eigen vechtlustige, vruchtbare, invasieve, zich razendsnel aanpassende cellen en genen onmogelijk loskoppelen van die genen. Misschien trekt kanker wel de buitengrens van ons leven: tot hier en niet verder. Onze cellen delen zich, ons lichaam wordt ouder, mutaties stapelen zich onverbiddelijk op mutaties - wellicht is kanker wel het eindstation van onze ontwikkeling als organisme.
509. Boven de deur van Richard Peto's werkkamer in Oxford hangt een van Dolls favoriete aforismen: 'Doodgaan omdat je oud bent is onvermijdelijk, doodgaan voor je oud bent niet.' Die uitspraak is een veel redelijker norm om ons succes of falen in de oorlog tegen kan ker aan af te meten. Het is heel goed mogelijk dat we met dodelijke banden zijn verbonden met deze oude ziekte, en dat onze soort tot in lengte van dagen een kat-en-muisspelletje zal moeten blijven spelen. Maar als sterven aan kanker voor je oud bent kan worden voorkomen, als het angstaanjagende spel van behandele, resistentie, relaps en weer behandelen steeds langer kan worden gerekt, zullen we heel anders tegen deze oude ziekte gaan aankijken. In het licht van wat we weten van kanker zou ook deze bescheiden doelstelling een technologische overwinning zijn die in de geschiedenis nog nooit is voorgekomen. Het zou een overwinning zijn op onze eigen onvermijdelijkheid, een overwinning op ons genoom.

Source: http://www.janvanduppen.be/wp-content/uploads/2011/09/De-keizer-alles-ziektes.pdf